Στο τέλος του μαθήματος απηυδησμένη και απογοητευμένη κοίταξα τον δάσκαλο μου. H ερώτηση που χτύπαγε σαν κουδούνι στο κεφάλι μου ήταν: γιατί, γιατί δεν μου βγαίνει.  Τρεις εβδομάδες μετά βρέθηκα να περπατώ για την πρώτη μου συνεδρία κινησιολογίας. Δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για αυτό που θα έκανα, φανταζόμουν οτι είναι κάτι που θα με κάνει να κινούμαι πιο συγκεντρωμένα και αποτελεσματικά , οπότε όταν ρωτήθηκα  ποιός είναι ο στόχος που θέλω να βάλω (γιατί στην ε.κ. δουλέυει κανείς πάντα με στόχους ) προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα τον εαυτό μου να λέει κάτι για την δημιουργικότητα μου .Τελικά εκείνη την ημέρα έφυγα έχοντας δουλέψει τον εξής στόχο : αφήνω τον εαυτό μου να παίξει ελεύθερα ποδόσφαιρο με τις ιδέες μου.  Ενάμισι χρόνο μετά , έχοντας κάνει τέσσερις ή πέντε συνεδρίες συνολικα, και έχοντας συμμετάσχει σε ένα τετραήμερο σεμινάριο brain gym μπορώ να πω το εξής, η κινησιολογία με έμαθε να ξεκλειδώνω αυτές τις μικρές πορτούλες, τις ερμητικά κλειστές, που υπάρχουν συχνά πυκνά μέσα μου. Μέσα εκεί ξετρυπώνω μια Μαρία που μπορεί να με βοηθήσει να πετύχω αυτά που θέλω και ο δρόμος που οδηγεί εκεί δεν είναι απαραίτητα ο πιο δύσκολος.